Kijk je vooruit of kijk je naar het probleem?

Voor mijn verjaardag heb ik een nieuwe mountainbike gekregen. Mooie fiets en hij rijdt perfect. Ik fiets al heel mijn leven, fietsen is voor mij een ontspanning. In de zomer vooral op de weg, in de winter hier in de buurt, in het bos.

Fietsen ontspant mij, alhoewel….

Vroeger ging ik ‘s zondags samen met vrienden mountainbiken. We reden samen een tocht om dan nadien bij te praten aan de toog. De laatste jaren merk ik dat ik me niet meer aangetrokken voel om in groep te gaan rijden, dat ik meer schrik heb gekregen op de mountainbike.

Schrik om te vallen. Schrik om te vallen in alles wat er uit ziet als een smal spoor. Ik had het al een tijd en raakte er niet van af.

“Elk nadeel hep zijn voordeel”, zegt Johan Cruyff.

Zo gebruik ik dit voorbeeld in mijn workshops om te verduidelijken wat er gebeurt wanneer je je fixeert op wat je niet wil, op het probleem, ….. in dit geval: het spoor, of eerder: de randen van het spoor waar je tegen kan rijden en vallen. Ik fixeer mij op het spoor vlak voor mij, ik krijg een tunnelvisie, verkramp, rijd tegen de rand en val …. Er zitten altijd wel mountainbikers in mijn workshops en die lachen, want ze herkennen het probleem (en de oplossing).

En ik ken ook de oplossing : “Focus op wat je wil”. In dit geval : “Kijk vooruit waar je naartoe wil rijden en kijk niet in het spoor.”

Dit in het achterhoofd houdende, ben ik tijdens mijn laatste fietstochtjes hierop gaan focussen. “Vooruit kijken, niet in het spoor kijken!”

En ik ontdekte wat nog belangrijker is: “Vertrouw erop dat je lichaam en fiets weten hoe ze door dat spoor geraken”. Vertrouwen wil ook zeggen: kunnen ontspannen, los laten.

En inderdaad ik begin me terug te amuseren op de (naar mijn aanvoelen) 'moeilijke paden’. Ik kijk vooruit, ik zie sporen, putten, plassen, …. ed passeren en voel dat ik er op kan vertrouwen dat ik die zonder problemen kan nemen. Mijn lichaam en fiets doen wat er moet gebeuren, mijn brein houdt zich er buiten.

Wanneer er een boomstam over de weg ligt weet ik en voel ik dat ik geen Sven Nys of Wout Van Aert ben, dat erover springen geen optie is en stap ik af.

Dit is voor mij een mentale training die heel visueel en tastbaar is. Ik voel me terug mountainbiker, waar ik me hiervoor een beginner voelde. Ik fietste terug als een beginner omdat ik alles onder controle wou houden. Met als gevolg dat ik krampachtig en traag door de sporen ging.

Stel je eens voor dat je brein tijdens het autorijden terug alles onder controle wil houden en niet meer vertrouwt op de automatismen die in je lichaam zitten. Heel vermoeiend.

Herken je dit in je leven? Je richten op wat je niet wil en op het probleem? Leef je dan ook terug als een “beginner”? Krampachtig, verengde blik en met het gevoel niet vooruit te geraken.

Vermoeiend, niet?

Of herken je dit? Weten wat je wil en daar voor gaan. Leef je met vertrouwen? Met het vertrouwen dat je de problemen die je onderweg gaat tegenkomen zult kunnen oplossen? Het vertrouwen dat wanneer je een boomstam op de weg tegen komt zult stoppen en kijken hoe je daar voorbij geraakt. Het vertrouwen dat er onderweg nieuwe kansen en andere paden kunnen opduiken die je nog meer kunnen helpen om je doel te bereiken. Ontspannend , niet?